Zorlukla
açtığım gözlerimle, biraz önce hızla karıştırdığım çay bardağının içerisinde,
bitmek tükenmek bilmeyen bir enerji ve inatla daireler çizerek birbirlerini
kovalayan çay tanelerini izliyordum. Çay tanelerinin bir sonuca
ulaşamayacaklarını anlayarak yavaşlamaları ile benim onları izleyerek uykumun
açılmayacağını anlamam bir oldu ve gözümü geniş mutfak masasının diğer
oyuncularına doğru çevirdim. Her sabah sadece beyaz peynir ile kahvaltı yapmama
rağmen annem masayı yine çeşit çeşit reçellerle donatmıştı. O gün olduğu gibi, okulumun
deneme sınavının olduğu günlerin sabahında, annemin reçel yemem için ayrı bir
çabası oluyordu. Ağzıma yarım dilim ekmekle birlikte bir lokmalık beyaz peyniri
attım ve çok fazla çiğnemeden yuttum.
-“Reçel de ye” dedi annem kendisine
çay koyarken.
-“Hı hı” dedim.
Beklendik ve alışıldık
repliğiyle annem ilgimi çekmeyi başaramamıştı. Peynir, ekmek, çay üçlüsüyle kahvaltı keyfime devam ediyordum. Deneme sınavı için cumartesi sabahının erken
saatlerinde uyandırılan lise son öğrencisi bir genç, kahvaltısını ne kadar
keyifle yapabilirse o kadar keyifli yapıyordum kahvaltıyı. Erken kalkmaları ve
erken kaldırmalarıyla ünlü babam bile uyanmamıştı henüz. Babamın evi ziyaret
ettiği hafta sonlarından biriydi. Yaklaşık 6 ay önce emekli olan ve Bursa’da
çalışmaya başlayan babam, eve iki haftada bir geliyordu. Bense sert otoritenin
bulunmadığı bir ortamda öss’ye hazırlık senemi geçiriyordum.
Biraz önce annem alışıldık
repliğiyle dikkatimi çekememişti ama yutkunmamı yüz metre ileriden duyulur hale
getirecek kadar içime korku salan repliğiyle dikkatimi çekmeyi başardı;
-“Sen arabayı sürdün mü
hiç?”
Belli ki babam şehir
dışındayken arkadaşlarla gezmek için kaçırdığım arabayla yaptığım kaza sonucu,
arabanın çamurluğunda oluşan çöküğü bir şekilde fark etmişlerdi. Yan şeritteki
arabaya çarptıktan sonra ehliyetim olmadığı için olay yerinden hızla kaçarken
başka bir kaza yapmamış olmam büyük şanstı. Annemin ne kadar bilgiye sahip
olduğunu bilmiyordum. Hızlı düşünmeli ve bu olaydan en az hasarla çıkacak yolu
izlemeliydim. Aslında çamurlukta oluşan çöküğün fark edileceğini zaten tahmin
ediyordum, ama bu benim arabayı kaçırdığımı ispatlamalarına yetmezdi.
-“Hayır” derken sesimin titremesini
engellemek için ciddi bir çaba sarf etmek zorunda kaldım.
Annem hemen yanımdaki
sandalyeye oturdu. Göz göze gelmemeye çalışıyordum. Hiçbir şeyden habersiz olma
rolümü çok iyi oynuyordum, ta ki reçel tabağına uzanana kadar.
-“Reçel mi yiyeceksin?” diye
sorduğunda annemin sesindeki alaycı tonu yakalamıştım.
Küçük ekmek parçasının
üzerine orantısız sürdüğüm reçel yavaş yavaş parmaklarıma doğru akmaya
başlamıştı.
-“İyi olur sınavdan önce”
diye karşılık verdim.
Performansım anca şehirler arası
yolcu otobüslerinde verilen ikinci sınıf Hollywood filmlerinde rol
sağlayabilirdi bana.
-“Muttalip köprüsünden de mi
geçmedin hiç arabayla?” diye sorduğunda
artık sesindeki alaycı ton yerini zaferi kazandığını gösteren gururlu ses
tonuna bırakmıştı.
Muttalip köprüsü tam kazayı
yaptığım yerdi. Plakamı okumalarını engelleyecek kadar hızlı kaçamadığım
ortadaydı.
-“Nereden öğrendin?”
sorusunu af diler gibi sordum.
-“Plakayı almışlar, babanı
aramışlar.” dedi.
Araba muhabbeti
başladığından beri tamamen unutmuştum babamı. O an şehir dışında olmayan,
birazdan uyanacak olan, sabah kalktığında hiçbir şey yokken bile sinirli olan
babamı nasıl unutmuştum. İçimde hissettiğim korku vücuduma neler yaptırıyordu
bilmiyordum ama korkumu annem de hemen fark etti. Biraz önce yüzünde beliren
zafer kazanmış ifadesi kaybolmuş ve sanırım benim için endişelenmeye
başlamıştı. O sırada içeride açılan kapının sesini duydum. Annem de ben de
susmuştuk. Babamın ayak seslerini rahatlıkla duyuyordum. Yüzünü yıkarken
duyduğum bir iki öksürükle boğazını temizlemeye çalıştı. Sanırım konuşacakları
vardı. Su sesi kesildikten sonra mutfağa yaklaşan adımlarının seslerini
dinlemeye başladım yeniden. Kurbanlık koyun gibi hissetmeye başlamıştım.
Annemse iki gün içerisinde koyunla arkadaş olmayı başaran ve koyunun
kesilmesini istemeyen evin küçük kızı gibi üzgün ve çaresiz bir ifadeyle
bakıyordu gözlerimin içine. Doğrusunu söylemek gerekirse kurbanlık koyunun
hissettikleri değildi tam olarak hissettiklerim. Koyun başına gelecekleri çok
net biliyordu çünkü. Ben daha çok mahşer alanına suçu işlemiş olarak gelen ve
birazdan tanrı tarafından sorgulanacak kişi gibiydim. Otoritesiyle, sertliğiyle,
yasaklarıyla, izinleriyle, cezalarıyla, gücüyle, babanın çocuk için tanrı
modeli olması fikri her zaman kabul ettiğim bir teoriydi. Küçüklüğümden beri
tanrı dendiğinde aklımda oluşan görüntünün lacivert bir şeylere sarılmış
şekilde gökyüzünde uzanan bir varlık olması, tanrı modelimin babam olması
fikrinin en basit kanıtıydı. Babam her akşam işten geldiğinde, akşam yemeği
hazırlanana kadar oturma odasında 1 saat kadar uzanır ve uyuklardı. Bu
şekerlemeleri sırasında da bekarlık zamanlarından kalan, çok sevdiği lacivert
battaniyesine sarınırdı. O an başka bir şeyi duymamı engelleyen ve babamı
mutfağa getiren her adım, onu kafamdaki tanrı karakterine daha da
yaklaştırıyordu. O sırada tekrar anneme baktım. Peki onun rolü neydi? İşte ona
karar veremiyordum. Tanrı insanları kurallara boğarken, korkuturken,
cezalandırırken, onlar için endişelenen, onları koruyan kimdi? Galiba insanın böyle
bir karaktere olan ihtiyacı atlanmıştı. Annemin oynadığı rolü düşünürken babam
belirdi mutfak kapısında. Masaya oturmadan ayakta dikiliyordu. Birbirimize
bakıyorduk. Annemse hala bana bakıyordu. Galiba babam yüzümün renginden,
annemin konuyu açtığını anlamıştı. Dişlerimi o kadar sıkmıştım ki, sorgulama
başlasa cevap vermek için ağzımı bile açamayacakmış gibiydim.
-“Bu haltı yiyeceğin
belliydi, neyse ucuz atlattın” dedi ve masaya oturdu babam.
Şaşırmıştım. Çok sevdiği
arabasını ehliyetsiz kaçırmış, kaza yapmıştım ama o kızmamış, soru sormamış,
cezalandırmamıştı. Çenem yavaş yavaş çözülmeye başladığında, "“affedicidir”
dedikleri bu galiba" diye geçirdim içimden. Evde bu konu bir daha hiç
konuşulmadı.
O gün, bana göre babam, bir
babanın çocuğuna verebileceği en iyi hayat dersini vermişti; “bazı haltları
yiyeceksin, ucuz atlatırsan ne ala”, ya da ben işime geldiği gibi anlamıştım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder