SOĞUK SOKAK SICAK EV

Puslu ve soğuk bir akşamdı. Akşamüzeri mesaisinin hemen bitiminde başlayan ve sadece yarım saat süren yağmurun ıslattığı kabanı iyice ağırlaşmıştı. Islak kabanının önünü sıkıca kapatmış ve yakalarını dikmiş olsa da, soğuğu kemiklerinde hissediyordu. Ayaklarından da ıslaklığı hissetmemek için, büyük kaldırım taşlarının aralarındaki derin boşluklarda oluşan su birikintilerine basmamak için ciddi bir caba sarf ediyordu. Mollstraβe caddesi ile Prenzlauer caddesinin kesiştiği kavşakta iniyordu otobüsten ve bu kavşaktan evine sadece 600 metre kadar yürüyordu, ama soğuk dayanılacak gibi değildi. Adımlarını hızlandırabildiği kadar hızlandırdı. Evinin bulunduğu sokağa döndü. Sokağı, hemen girişinde bulunan, dört metre boyunda, dökülen boyaları ile savaş yorgunluğunu üzerinden atamamış gibi gözüken ve üzerindeki 3 dev ampulden sadece 1 tanesi düzgün şekilde çalışan sokak lambası aydınlatmaya çalışıyordu, fakat bunda çok başarılı olduğu söylenemezdi. Sokağın ilk yüz metrelik kısmını karşılıklı konumlanmış iki mezarlık işgal ediyordu. Evine ulaşmadan önce, loş ışığın kılavuzluğunda iki mezarlığın arasından geçerken normalde tedirgin olurdu, fakat içine işleyen soğuk sayesinde ısınmaktan başka bir şeyi aklına getiremiyordu. Aslında onu geren şey mezarlık değil, sessizlik oluyordu ve şu anda hızla birbirine çarpan üst ve alt dişleri sessizliği bozuyordu. Mezarlıktan sonra sağdaki ikinci binanın zemin katında oturuyordu. 3 katlı bina, sokaktaki diğer binalar gibi bitkin gözüküyordu. Yaşadığı tek odalık evin giriş kapısı, apartmanın diğer katlarına çıkan merdivenin yan tarafında oluşturduğu ve sokaktan geçenlerin farkına bile varamadıkları karanlık köşedeydi. Islak ahşap kapıyı zorlukla havaya kaldırdığı yumruğuyla üç kez tıklattı. Kapı yavaşça açıldı. Karısı her zaman ki gibi büyük bir gülümsemeyle açtı kapıyı. Bu gülümsemeyi, kemik yapısından dolayı değil ama zayıflığından dolayı köşeli gözüken yüzüne biraz eğreti dursa da, hiçbir zaman eksik etmiyordu yüzünden. Karısının üzerinde her günkü, dizlerine kadar inen, bel kısmı dar, gri elbisesi ve yeşil hırkası vardı. Çok fazla seçeneği olamadığından dolayı mı bilemiyordu ama karısını bu kıyafetin içerisinde çok çekici buluyordu. Çenesindeki titremeye bir süre hakim olmak için kendisini zorladı ve kollarını karısının beline dolayarak yapıştı dudaklarına. Klasik eve giriş seremonilerinden biriydi fakat bugün daha bir hoşuna gitmişti. Karısına sarıldıkça sanki üşümesi kayboluyor, ısınıyordu. Uzun öpüşmelerinin ardından, hemen içeri geçtiler. Kabanını çıkartırken tanıdık patates kokusu doldu ciğerlerine. Kokudan, karısının o günkü patates çorbasına pırasa ilave edip etmediğini kolaylıkla anlayabiliyordu ve anlaşılan o akşam sadece patates tadıyla idare etmeleri gerekecekti. Küçük sobanın yanına yerleştirilmiş iki kişilik masaya akşam yemekleri için oturdular. Karısı hızlı hareketlerle masayı hazırlarken onu izledi. Menü alışıldık ama güzeldi, patates çorbası ve çavdar ekmeği. Ceplerinde bu menüye ek yapacak bir miktar para bulabildikleri zaman, ki haftada anca bir gün oluyordu bu, birer Schwarzbier ile keyif yapıyorlardı. Çorbalarının bitiminin ardından transistörlü radyolarının bulunduğu masanın hemen yanındaki küçük koltuğa sarmaş dolaş bir şekilde kuruldular. Radyoyu hemen çalıştırmadılar, zaten o saatte radyodan duyabilecekleri tek şey ya komünist marşlar ya da hükümetten birilerinin konuşması olacaktı. Onlarsa ilerleyen saatlerde, yatmadan hemen önce bir saat kadar klasik müzik dinlemek için açmayı tercih ediyorlardı radyoyu. Isınmak için iyice sokulmuş, birbirlerinin yüzlerine ufak öpücükler konduruyorlardı. Loş odaya rutubet ve sessizlik hakimdi. Sessizliği biraz da olsa rahatsız eden tek şey sobadan gelen ince tıslama sesiydi. Her akşam tekrarlanan bu sahne en mutlu olduğu andı. Akşam karısıyla karınlarını doyurup, sarmaş dolaş bir şekilde oturabildikten sonra dünya yansa umurunda değildi. İşini umursamıyor, hükümeti umursamıyor, yokluğu, yoksulluğu umursamıyordu. Tek derdi karısıyla birlikte olmaktı. Fakat bu akşam kafasında ufak soru işaretleri vardı. Hükümetle ilişkisini ve ne iş yaptığını hiç bilmediği, aslında hiç merak da etmediği kuzeninin ayarladığı badana işi muhtemelen yarın sonlanacak, bir sonraki gün işsiz ve meteliksiz kalacaktı. Aslında Ulusal Halk Ordusu’ndan gri üniformalı adamların gölgesinde gün boyu badana yapmak dünyanın en güzel işi değildi ama çalışma koşulları, karınlarını doyurabilecek kadar parayı kazandıktan sonra göz ardı edebildiği ufak ayrıntılardandı. Karısıyla baş başa geçirdiği mutlu akşamlara dokunulmadığı sürece, Berlin’in ortasına bu koca duvarı kimlerin neden diktiğini, onların da neden bu koca duvarı beyaza boyadıklarını merak etmemiş, öğrenmemişti de.